“કોલેજના એન્ટ્રન્સ પાસે ઉભો છું, મળવું છે તને. એકવાર પ્લીઝ આવી જા!”

વૉર્ડમાં ૧૫ પેશન્ટના કેસ લઈને તેમની ટ્રીટમેન્ટના ઑર્ડર લખતી વખતે પ્લેટફોર્મ પર પડેલા રોમાના મોબાઈલમાં રાત્રે બાર વાગે વૈભવના એક પછી એક એવા ત્રણ મેસેજ બ્લીંક થયા.

રોમાનું વૈભવ સાથે છ મહિના પહેલાં જ બ્રેકઅપ થઈ ગયું હતું.

છ મહિના પહેલાની વૈભવ સાથેની એ છેલ્લી મુલાકાત રોમાને યાદ આવી,

“તું તારા ઘરવાળાને મારા માટે મનાવી કેમ નહીં શકે? જાે તારે તારી વાત પરથી ફરી જ જવું હતું તો

મારી સાથે આ સંબંધ જ કેમ રાખ્યો?”

“એવું નથી કે તું મને ગમતી નથી, ઘરમાં હિંમત કરીને મેં મારી મમ્મીને તારા વિશે વાત કરી, પણ..!” આટલું બોલી વૈભવ અટકી જાય છે.

“પણ પછી શું? વૈભવ?” રોમાએ પૂછ્યું.

“મમ્મીને મેં તારો ફોટો બતાવ્યો, એમણે કહ્યું કે તું મારી સાથે શોભે એવી લાગતી નથી.” વૈભવે ખચકાતા ભાવે કહ્યું.

“શોભે એવી? વૈભવ? સિરિયસલી? અને તેં એમની વાતનો શું જવાબ આપ્યો?” રોમાની આંખોમાં રહેલા પ્રશ્નોની જગ્યા હવે આંસુઓએ લીધી હતી.

 “હું એમની વિરુદ્ધમાં નહીં જઈ શકું, રોમા, સોરી.” વૈભવની આંખો અને ખભા બંને ઝૂકી જાય છે.

“મંે મારા પેરેન્ટ્‌સને મુશ્કેલીથી આપણાં માટે મનાવી લીધા હતા અને તે એક વાર પણ સરખો પ્રયત્ન સુધ્ધાં ના કર્યો? હું ખરેખર મૂર્ખ હતી કે મેં તને પ્રેમ કર્યો.”

આટલું બોલીને રોમા ત્યાંથી નીકળી જાય છે.

છ મહિના બાદ વૈભવના મેસેજ જાેઈને રોમાને ફરી આંખોમાં આંસુ ભરાઈ આવ્યા.

એણે રિપ્લાય કર્યો, “સોરી, તને મળવાની મને કોઈ ઈચ્છા નથી.”

રોમા એના પક્ષે સાચી હતી પણ એ ત્રણ વર્ષનો પ્રેમ કઈ રીતે ભૂલવો? વૈભવના એક મેસેજે તેને આ ત્રણ વર્ષની બધી જ યાદો ફરી તાજી કરાવી દીધી.

વૈભવની સાથે વિતાવેલી એક એક પળ, દ્રશ્યોની જેમ તેની આંખોની સામે વારેવારે આવી રહી હતી.

અને જે કાગળ પર ટ્રીટમેન્ટના ઑર્ડર લખવાના હતા, એના પર આંસુઓ જાણે પથરાવા લાગ્યા. અચાનક રોમાને પાછળથી એક અવાજ સંભળાયો, “શું થયું પાછુ તને આજે?”

અવાજ રોમાના સિનિયર પરીક્ષિતનો હતો.

“કંઈ નહીં પરીક્ષિતભાઈ, અમસ્તું જ એ તો.” લાગણીઓને માંડ માંડ સંભાળતા આંખોમાંથી આંસુ ઝડપથી લૂછતાં રોમા બોલી.

“પહેલા તો તું ભાઈ ભાઈ ના કરીશ આખો દિવસ.” પરીક્ષિતે ગુસ્સાથી કહ્યું.

રોમાનું ધ્યાન હજી વૈભવની યાદોમાં જ ડૂબેલું હતું.

“રોવું શેનું આવે હંમેશા આટલું પણ ?” પરીક્ષિતે ઘાંટો પાડતાં કહ્યું.

રોમાથી હવે ના રહેવાયું, બધા જ કેસ પ્લેટફોર્મ પર જાેરથી પછાડીને તે ઉભી થઇ અને ગુસ્સામાં બોલી, “શું છે તમારે? આવે રડવાનું, દુઃખ થાય તકલીફ થાય એટલે આંખોમાં પાણી આવે જ..!”

બોલતા બોલતા ફરીથી રોમાની આંખોમાંથી આંસુ છલકાયા અને ગળામાં ડૂમો બાઝી પડ્યો.

“એક જ માણસ થોડો છે આ દુનિયામાં પ્રેમ કરવા માટે? જે વાત પતી ગઈ એ પતી ગઈ, એને વારે-

વારે યાદ કરીશ તો દુઃખી જ થઈશ. આજુબાજુ નજર તો કર, શું ખબર કોઈ બીજાે સારો છોકરો પણ તને મળી જાય..!” પરીક્ષિતને વૈભવ વિશે ખબર હોવાથી રોમાને સાંત્વના આપતા કહ્યું.

“તમે નહીં સમજાે, પરીક્ષિત.” રોમાએ માથું નીચે કરીને ઉદાસીમાં જવાબ આપ્યો.

“શું નહીં સમજાે? મારી સામે જાે, હું નથી ગમતો તને...?” ગુસ્સામાં પરીક્ષિતે કહ્યું.

રોમાનું મગજ જાણે બંધ જ થઈ ગયું. પહેલી બે મિનિટ તો એ કંઈ બોલી જ ન શકી પછી ધીમેથી બોલી, “તબિયત તો સારી છે ને તમારી? અચાનક શું થઇ ગયું તમને?”

“અચાનક નહીં, છેલ્લા છ મહિનાથી, જ્યારથી તને પહેલીવાર જાેઇ છે ત્યારથી. દેખ, મને તો બહુ ગમે છે. પણ તારો ટાઈમ તું લે. મને કંઈ ઉતાવળ નથી. હું રાહ જાેઈશ તારા જવાબની. આજે બહુ હિંમત કરીને મારા દિલની વાત કરી છે તને..!” પરીક્ષિતે થોડી શબ્દોમાં નરમાશ લાવી કહ્યું.

આવું તીખું પ્રપોઝલ રોમાની સમજમાં જ ના આવ્યું, તે તરત જ ત્યાંથી જતી રહી.

આખી રાત મોડા સુધી તેણે વિચાર્યું. કંઈ કેટલીયે ગડમથલની વચ્ચે રોમાને સરખી ઊંઘ જ ના આવી.

બીજા દિવસે સવારે પરીક્ષિત વોર્ડમાં આવ્યો અને એક ખુરશી લઈને રોમાની સામે બેસી ગયો.

“પછી શું વિચાર્યું કાલનું? દેખ, કોઇ ફોર્સ નથી.મને તું ગમે છે એટલે મેં કીધું, તું ના પાડવાની હોય તો પણ ના પાડી શકે છે મને ખોટું નહીં લાગે...!” ઘણા પ્રેમથી પરીક્ષિતે આજે વાત કરી.

“ના પાડવી હોય એટલે? ટાઇમપાસ માટે પ્રપોઝ કર્યું હતું..?આવું જ કરવું હતું તો પૂછ્યું કેમ..!” રોમાએ સામે થોડી મજા લેતા કહ્યું..!!

“અય હય...!! એવું નહીં, બકા..” પરીક્ષિત પોતાના લાક્ષણિક ટોનમાં ખુશીથી બોલ્યો.

“મને એક મહિનો આપો તમારો સ્વભાવ સમજવા માટે. એટલો સમય તો જાેઇશે જ મને...!” રોમાએ રિસ્પોન્સ આપતા કહ્યું.

પરીક્ષિત માટે આટલો જવાબ પુરતો હતો. “તો આજે સાંજે જમવા જઈએ ક્યાંક જાેડે? જાે તને વાંધો ના હોય તો?” પરીક્ષિતે સામે પૂછ્યું.

સામેથી આવેલી રોમાની સ્માઈલ ગ્રીન સિગ્નલ સમાન હતી. મુલાકાતો વધી, એકમેકને ઓળખવા માટે સમય પણ પૂરતો મળ્યો અને એક મહિના પછી એક કેફેમાં કોર્નર ટેબલ પર બેઠેલા પરીક્ષિતને રોમાએ સવાલ કર્યો, “તમારે મારા પાસ્ટ વિશે કંઈ પણ પૂછવું હોય તો અત્યારે પૂછી લેજાે, પછી ભવિષ્યમાં જાે વારે વારે એ સવાલ ઊભો થશે તો મને વધારે દુઃખ થશે.”

“મારે જેટલું જાણવું હતું એટલું તેં મને કહી જ દીધું છે, મને કોઈ રસ પણ નથી એ વાતને ફરી

છંછેડવામાં.” જ્યૂસ પીતા પીતા પરીક્ષિતે કહ્યું.

“બસ, તો હવે થોડું વજન ઓછું કરી દો એટલે પપ્પાને મળાવી દઉં તમારી જાેડે. મારા મીઠા સ્વભાવ પર તમારો થોડો ગુસ્સાવાળો તીખારો બહુ જામશે..!” મીઠી સ્માઈલ સાથે રોમાએ જવાબ આપ્યો.